De 3 meest gestelde vragen aan een reisjournalist

Jurriaan Teulings vliegt als reisjournalist jaarlijks een paar keer de wereld rond. Daar steekt hij nog eens wat van op. Vanaf nu deelt hij zijn ervaringen in een column op het nieuwe Travel Blog van Tix.nl.

 
Een reisjournalist die zeurt over zijn beroep, is een beetje zoiets als een supermodel dat zanikt over gespleten haarpunten. Of een multimiljonair die verzucht dat geld niet gelukkig maakt. Kan allemaal best zijn, maar geen mens zit er op te wachten.

Liever wil men van mij horen wat de mooiste plek ter wereld is. Je kunt er donder op zeggen: als ik ergens word voorgesteld als reisjournalist, dan is dat meestal de tweede vraag. En de eerste: “Dus je reist heel veel?”

Aangezien dit mijn eerste column op het nieuwe travel blog van Tix.nl is, kom ik niet onder enige introductie uit. Dus laat ik met het antwoord op die twee meest gestelde vragen beginnen.

Ik ben gemiddeld acht maanden per jaar onderweg. Best veel dus, maar niet genoeg om het definitieve antwoord te geven waar het mooiste plekje ligt. De wereld is te groot, het leven is te kort, er blijft altijd wat te ontdekken over. Misschien ligt het mooiste plekje wel in Goeree Overflakkee. Geen idee, nooit geweest, ik sluit het niet uit. Maar tot het zover is, wil ik best een gokje wagen: volgens mij is de Boliviaanse Altiplano een goede kandidaat voor de titel van mooiste plek op aarde. Kijk zelf maar:

Salar de Uyuni

 
Ziehier Salar de Uyuni, een korst van tien miljard ton zout verspreid over 12.000 vierkante kilometer bergplateau. Groter dan Utrecht, Brabant en Gelderland tezamen. Op 3400 meter hoogte. In de regentijd bedekt een stroperig laagje zoutwater de natuurlijke honingraatstructuur van de zoutpannen. Het resultaat is een reflectie die zo perfect is dat de horizon verdwijnt. Wolken boven, wolken onder; als God bestaat, dan is dit zijn pied-à-terre.

Salar de Uyuni

 
Let wel: je kunt er nauwelijks ademen en het is er ’s nachts bitter koud. Maar we hadden het over schoonheid, niet over comfort. Dit zoutmeer is nog maar het begin van de enorme hoogvlakte, die in grootte alleen wordt overtroffen door die van Tibet. Groot genoeg om het drijfnatte Amazonebekken te scheiden van de Atacamawoestijn – de droogste woestijn op aarde.

Wie via de scenic route van Uyuni wil oversteken naar Chili, wacht een off-road traject van drie dagen en twee nachten door een ijle wildernis, even ver verwijderd van toeristische afvinklijstjes, als van gsm-masten en traumahelicopters. Kou en hoogteziekte zijn nog de minste zorgen. Geen enkel reisagentschap dat de oversteek organiseert geniet een onberispelijke reputatie. Er gaan horrorverhalen over tuimelende jeeps, dronken chauffeurs en door instabiele grond verzwolgen reizigers.

Maar wie het aandurft, wordt rijkelijk beloond met een landschap als een door Dalí geregisseerde Mad Max-hallucinatie. De route loopt langs grillige steenformaties, waaronder de meest opmerkelijke, de Arbol de Piedra, een ‘boom’ van steen:

Arbol de Piedra, Dalí-woestijn

 
En verder, langs ondiepe, spiegelgladde meren die telkens door een ander samenspel van zonlicht, mineralen en micro-organismen een andere kleur hebben. Van melkwit via vaalgroen tot bloedrood. Soms huizen er uitgestrekte kolonies roze flamingo’s in.

Rood meer, roze flamingo’s

 
Verderop, op 4800 meter hoogte, blijkt het onderaards inferno in dit vulkanisch gebied vlak onder de grond te zitten. Reusachtige, met zwavel geparfumeerde stoomwolken markeren het hoogste punt van de route bij Sol de Mañana, een beeldschone hel van tien vierkante kilometer vol gorgelende fumarolen en kokende modderpoelen.

Sol de Mañana

 
Op nummer drie op het lijstje van meest gestelde vragen aan reisjournalisten staat deze: “Krijg je er nooit genoeg van, zoveel reizen?”

Die vraag zal ik beantwoorden met een klein portret.

Jurriaan Teulings – Just another day at the office

Zie ik er al verveeld uit?