Hezbollah-souvenirs en andere blije waanzin

Reisjournalist Jurriaan Teulings verbaast zich over de idiote prullaria die toeristen zich laten aansmeren in souvenirwinkels. Maar tegelijkertijd is hij blij dat ze bestaan. Er valt altijd wel wat te lachen.

Japans prullenkabinet in Nagasaki, Japan
Souvenirwinkels, vooral die op luchthavens, kunnen altijd op mijn warme belangstelling rekenen. Hoe meer abjecte prullaria, hoe beter. Wachtend op het vliegtuig dat me naar huis zal brengen, steek ik op de valreep nog wat aangename trivia over de bestemming op. Als ik alle zonnebrillen uit de molentjes heb uitgeprobeerd, laat ik me graag door mokken, koelkastmagneetjes en zweetbandjes informeren wat de mascotte van het nationale voetbalteam is. Of welke flora en fauna van nationale trots ik op mijn pad had kunnen vinden als ik de moeite had genomen om een boswandeling te maken. Krokodillen, pauwen, tijgers, varens, kersenbloesem, trollen en god weet wat meer. Opblaasbaar, voorzien van zuignappen of gemaakt van schelpen: ik word er blij van.

Mocht mijn persoonlijke analyse van de bestemming in kwestie nog niet helemaal zijn uitgekristalliseerd, dan wachten op T-shirts en baseballpetjes allesomvattende oneliners waar ik mee kan thuiskomen: “Malaysia, Truly Asia!” “Incredible India!”, en “Costa Rica, No Artificial Ingredients!” Doorgaans bestaat het aanbod uit 99,9 procent troep die vermoedelijk is geïmporteerd uit één en dezelfde, in de fabricage van toeristische prullaria gespecialiseerde, miljoenenstad ergens diep in China. Ik stel me zo voor dat de efficiënte slogans waarmee in één keer ‘s lands geschiedenis en cultureel erfgoed van tafel worden geveegd (“Taiwan, Touch Your Heart!”), hoogstwaarschijnlijk zijn bedacht door een duurbetaalde, aan cocaïne verslaafde PR-consultant in een kantoor in Manhattan.

Maar daar maal ik niet om. De authenticiteit van de souvenirwinkel is er eentje uit een parallel, zonnig universum waar ik me graag even in verlies. Er heerst wereldvrede, iedereen glimlacht er met een gordijn van witte tanden en doet iets ambachtelijks. Onder het genot van het nationale snoepje en de nationale koffie of thee buigt men zich er over het nationale borduurwerk en het nationale traditionele houtsnijwerk. In klederdracht natuurlijk – iets met veel kant of kralen. En als het werk klaar is, dan wordt er traditioneel gedanst in een maliënkolder van haaientanden.

Zelfs achter Russische boeventronies en Hezbollah-haatbaarden schuilt in de parallelle werkelijkheid van de souvenirwinkel niets dan lieftalligheid. Zoals Vladimir Poetin en zijn favoriete marionet Dmitry Medvedev, die in een souvenirwinkel in Vladivostok op het zelfde niveau als jonge katjes worden geplaatst:

Uit een souvenirwinkel in Vladivostok
Ook Hezbollah-leider Hassan Nasrallah lacht je graag toe vanaf een klok of ander prul:

Uit een souvenirwinkel in Baalbek, Libanon
Hoewel ik me er enorm kan vermaken in souvenirwinkels, koop ik er eigenlijk nooit wat. Alleen al uit praktische overwegingen: je zult net zien dat die bamboe didgeridoo uit Guangdong onder de wapenwet valt of dat de sneeuw op het miniatuur-Machu Picchu uit Taiwan wordt aangezien voor cocaïne.

Dat klinkt misschien wat overdreven, maar verveeld securitypersoneel laat maar wat graag zijn autoriteit gelden. Ik heb een keer een nageltangetje ter grootte van mijn pink – mét geëmailleerd Vietnamees vergezicht – moeten inleveren. Zou ik toch een vliegtuig mee kunnen kapen. Maar de belangrijkste reden dat ik het bij Oudhollands kijken-kijken-niet-kopen hou, is dezelfde waarom ik geen bloemen pluk in de wei: buiten zijn natuurlijke habitat verwelkt het gemiddelde souvenirwinkelsouvenir en belandt het binnen de kortste keren in de prullenbak. Dat is toch een beetje als verraad aan dat fabelachtige land waar het vandaan komt; ook al bestaat dat eigenlijk niet.