De gevaarlijkste landingsbanen ter wereld

Een plaatsje bij het raam is doorgaans de meest gewilde plek in een vliegtuig. Op vluchten naar sommige bestemmingen wil je echter waarschijnlijk liever aan het gangpad zitten, zodat je niet naar buiten hoeft te kijken. Op deze vliegvelden is landen of opstijgen alleen toegestaan voor ervaren piloten.

Tenzing-Hillary Airport, Lukla (Nepal)

Alsof de klim naar boven nog niet gevaarlijk genoeg is, moeten de meeste bergbeklimmers eerst de landingsbaan van Tenzing-Hillary Airport trotseren. De meeste expedities naar de Mount Everest beginnen namelijk in Lukla. Aan het einde van de startbaan is een ravijn van 700 meter diep en aan de andere kant van de slechts 460 meter lange baan is een berghelling.

Congonhas Airport, São Paulo (Brazilië)

De Braziliaanse miljoenenstad São Paulo heeft vier vliegvelden. Congonhas ligt het dichtst bij het stadscentrum, en tijdens het landen en opstijgen is dat goed te zien. Piloten passeren tijdens het laatste (of eerste) gedeelte van een vlucht veel flatgebouwen.

Paro Airport, Paro (Bhutan)

Er zijn slechts zo’n 25 piloten van drie luchtvaartmaatschappijen (Druk Air, Buddha Air en Bhutan Airways) gekwalificeerd om op Paro Airport te vliegen. De aanvliegroute door enkele valleien telt meerdere bochten (inclusief eentje vlak voor het landen) en gaat gepaard met een continu draaiende wind.

Cristiano Ronaldo Airport, Madeira (Portugal)

Bij harde wind is het voor vliegtuigen vrijwel onmogelijk om te landen of op te stijgen vanaf Cristiano Ronaldo Airport nabij Funchal, en op het Portugese eiland Madeira staat regelmatig een stevige wind. Om de landingsbaan te kunnen verlengen, is een gedeelte van de baan op pilaren gebouwd.

Alexandros Papadiamantis Airport, Skiathos (Griekenland)

Luchthaven Alexandros Papadiamantis is de kunstmatige verbinding tussen de eilanden Skiathos en Lazareta. Doordat er pal achter de relatief korte landingsbaan een weg loopt, kunnen toeristen, vliegtuigspotters en andere thrill seekers tot zeer dicht bij de landende en stijgende vliegtuigen komen. In tegenstelling tot Prinses Juliana International Airport op Sint Maarten, heeft dit op Skiathos nog niet tot fatale ongevallen geleid.

Courchevel Airport, Courchevel (Frankrijk)

De landingsbaan van het vliegveld bij het Franse wintersportdorpje Courchevel is slechts 560 meter lang. Vanwege de lastige knik, het hoogteverschil van bijna 20% en de diepe kloof aan het einde van de baan kan er slechts richting één kant worden geland. Sinds een aantal jaar gebeurt dat eigenlijk alleen nog maar door helikopters en kleine Cessna-vliegtuigen.

Gibraltar Airport (Gibraltar)

Iets minder gevaarlijk, maar niet minder bizar: de landingsbaan van het internationale vliegveld van Gibraltar kruist met de doorgaande weg tussen het rotsstaatje en Spanje. Bij landende of opstijgende vliegtuigen gaat het verkeerslicht voor regulier wegverkeer op dit kruispunt uiteraard even op rood.

Narsarsuaq Airport, Narsarsuaq (Groenland)

Het vliegveld van Narsarsuaq is één van de twee vliegvelden op Groenland waar grote vracht- en passagiersvliegtuigen kunnen landen. Ongeveer 6 maanden per jaar moet de landingsbaan continu sneeuwvrij worden gehouden, zodat de vliegtuigen van onder meer Air Greenland en Atlantic Airways er zo veilig mogelijk kunnen landen.

Malé Airport, Malé (Malediven)

De meeste piloten krijgen geen klamme handen bij het landen op Malé Airport, maar vanwege het goede zicht op de beperkte ruimte rondom de landingsbaan geldt dat wel voor veel passagiers. Eén ‘voordeel’: als het vliegtuig doorschiet, dan belandt deze via het parelwitte strand in een prachtige, azuurblauwe zee.

Aeropuerto Antonio Nariño, Chachagüí (Colombia)

Piloten die op Aeropuerto Antonio Nariño willen landen, moeten goed om kunnen gaan met de sterke zijwinden die door de Colombiaanse bergen waaien. Mist, harde winden en andere lastige weerscondities zorgen er voor dat het vliegveld regelmatig de deuren moet sluiten voor landende en vertrekkende vliegtuigen.