Uruguay: Dé jetset-relaxcombo

Uruguay lijkt een van de meest bescheiden landen van Zuid-Amerika. De sfeer in dit kleine landje in de schaduw van buurlanden Argentinië en Brazilië is vriendelijk, ontspannen en bourgondisch – perfect te combineren met een bezoek aan die buren. Vanaf de Argentijnse hoofdstad Buenos Aires ben je er bijvoorbeeld zo: je hoeft maar met een veerboot de Rio de la Plata over te steken. En ja, 50 weken per jaar tref je er inderdaad niets dan relaxte mensen die zonder teveel haast van het leven genieten. Die laatste twee weken echter… weet je niet wat je er overkomt. Dan strijkt ’s werelds jetset neer in Punta del Este. Hierbij 3 hoogtepunten voor álle 50+2 weken!

 COLONIA

Het knusse Colonia del Sacramento staat niet voor niks op de UNESCO werelderfgoedlijst: het gaat hier om een van de oudste nederzettingen aan de Rio de la Plata. Het is een populaire dagbestemming voor bezoekers vanuit Buenos Aires: het ligt pal aan de overkant van de rivier, die hier weliswaar nog steeds behoorlijk breed is, maar niettemin in een uurtje met de veerboot te bereiken is.

Het is klein genoeg om alles in een middag te zien: in feite komt men er vooral om van het ene naar het andere terras te wandelen, om vervolgens de zon onder te zien gaan het water van de rivier. Wie echter vol wil genieten van weldadige de rust die na het vertrekken van de laatste veerboot over het dorp daalt, kan er terecht in een verrassend groot aantal prachtige hotels.

Ook op culinair gebied strekt het aanbod veel verder dan je van zo’n klein dorp zou verwachten. Een highlight is het fotogenieke straatje Calle de Los Suspiros (letterlijk: de ‘straat der zuchten’) waar ooit de dames van lichte zeden huisden. Hier kun je bij de simpele wijnbar El Buen Suspiro aanschuiven voor een lunch of diner van picada’s – kleine porties van heerlijke kazen, vleeswaren en hartige taartjes. Dronkenschap geen probleem: het eco-vriendelijke en aangenaam luxe Posada Las Terrazas bevindt zich op struikelafstand.

[new_royalslider id=”33″]

 Montevideo

Vanuit Colonia is de Uruguayaanse hoofdstad Montevideo nog een rit van tweeënhalf uur naar het zuidoosten. De grote troef van de stad is de 22 kilometer tellende Rambla – de boulevard langs de oever van de Rio de La Plata. De hele stad komt er regelmatig uitwaaien of sporten – en het is nooit ver weg. Plaza Fabini is een goede locatie voor mensenkijken onder het genot van een heerlijk hartvervettende ‘civito’: een broodje gegrild rundvlees onder een berg ei, olijven, tomaten, bacon en sla, zwemmend in mayonaise en ketchup. Onder het plein wacht een aangename verrassing: de moderne kunstgalerie Subte.

Souvenirs en delicatessen vind je bij El MAM, een opgehipte versie van de oude boerenmarkt in een prachtig gietijzeren gebouw. Bijzondere actie vind ook op weekenddagen in Barrio Sur en Palermo, waar je spontane voorstellingen van de Afro-Uruguayaanse dans ‘candombé’ treft. Een halfuurtje buiten de stad strekken wijngaarden tot de horizon. Bij Establecimiento Juanico kun je Uruguay’s beroemde tannat-wijnen uitproberen, desgewenst gevolgd door een Uruguayaans bacchanaal van een van ’s lands beste chefs. Zelfs de olijfolie die men er produceert verdient speciale aandacht: die werd onlangs nog uitgeroepen tot de beste ter wereld.

[new_royalslider id=”34″]

 Punta del Este

‘Punta’ is een verhaal apart in het doorgaans zo bescheiden Uruguay. Het is niet alleen het ultieme jetsetstrand van het land zelf, maar ook dat van Argentinië, en je zou zelfs kunnen van heel Zuid-Amerika. Maar let op: dat geldt slechts een paar weken rondom nieuwjaar. In wat mogelijk het kortste hoogseizoen van ’s werelds strandresorts is, ontvouwt Punta zich dan als een klaproos tot het St.-Tropez van het zuidelijk halfrond.

Menig rijk en beroemd wereldburger strijkt er neer in een poging om de zon zelve te out-shinen. Zangeres Shakira en voetballer Zidane hebben er vakantievilla’s, Donald Trump bouwde er een toren, Paris Hilton stond er met haar keffertjes op het strand, en ook badgasten als Gloria Estefan, Leonardo di Caprio en Ricky Martin zijn er regelmatig gespot. Buiten die paar oververhitte weken om is Punta een ‘gewoon’ strandoord.

Het telt inmiddels veel te veel torenflats om nog charmant te zijn, maar de nabije dorpen langs de kust zijn dat des te meer. Hoe verder weg van de skyline, hoe informeler maar ook exclusiever ze worden. Parador La Huella bijvoorbeeld, gelegen tussen de duinen van het dorp José Ignacio, lijkt op het eerste gezicht zomaar een strandtent. Maar schijn bedriegt: het gaat hier om een van de beste en meest jetset-vriendelijke restaurants van Uruguay.

Wie een zonsondergang bij zijn champagne zoekt, moet echter aan de rivier-zijde van Punta zijn, waar het uitzicht van Casa-Pueblo westwaarts over het water strekt. Ook op een bewolkte dag is er genoeg te bewonderen: het hele resort is een grillig, surreëel ontwerp van de Uruguayaanse kunstenaar Carlos Paez-Vilaró, die in Picasso zijn mentor zag. Het markeert een van de zeldzame plekjes in de stad waar tussen al het platte exhibitionisme toch een kunstzinnige onderstroom aan de oppervlakte komt.

Bij de ‘Mano de Punta del Este’ is dat zelfs letterlijk het geval. Deze enorme betonnen hand steekt iets ten oosten van het oude centrum uit het zand van Playa Brava. Of het de bedoeling was van de Chileense kunstenaar Mario Irarrázabalis is niet bekend, maar zijn bigger-than-life bouwwerk is sinds zijn constructie in 1982 hét symbool geworden van het immer uitdijende strandoord-on-steroids.

[new_royalslider id=”35″]